طبقه سه| مجتبی نامخواه

🔸ناترازی یا نابرابری؟
در جستجوی درک اجتماعی از تورم

🔻مهم‌تر از تلاش برای حل تورم، این است که فهمی جامع و اجتماعی و فرهنگی از تورم به دست بیاوریم.
تورم وضعیتی اقتصادی است که مابه‌ازا اجتماعی آن عبارت است از نابرابری و تضعیف و نابودی اثر کلیه سیاست‌های رفاهی.
🔻فهم اجتماعی تورم یعنی بفهمیم جامعه‌ای که از دردِ مزمن تورم رنج می‌برد، عمیقاً نابرابر شده است.
در چنین جامعه‌ای اکثریت مزدبگیر، به بازندگانی فرودست تبدیل می‌شوند. در مقابل اقلیتی قرار دارند که ملاکان و صاحبان مستغلات و انباشته‌های طلا و ارز هستند. اینان از راهی غیر از کار، درآمد کسب می‌کنند. تورم باعث می‌شود این دسته اخیر سود کرده و برنده و فرادست شوند.
🔻به این ترتیب می‌توان به آثار فرهنگی تورم نیز اشاره کرد. با تورم پیاپی و تضعیف عدالت به مثابه تنها ارزش مطلق در نظام ارزشی ما، کلیت نظام ارزش در جامعه تضعیف می‌شود.
تورم همه ما را به شکل فراگیر و موثر دعوت می‌کند مسیرهایی غیر از «کار» را برای کسب درآمد برگزینیم. فرهنگ و ایده کار را در جامعه تضعیف می‌کند و در نتیجه به نیروهای غیر کارگر و روابط غیر کار، امکان می‌دهد بخش‌های غیرمولد در جامعه را رشد بدهند.
🔻در چنین شرایطی مقابله با تورم، بیش و پیش از پاسخ‌هایی کارشناسی- سیاستی و مبتنی بر ضوابط حسابداری، نیازمند ایده و ابعاد سیاسی اجتماعی است. بیش و پیش از تلاش برای مهار تورم، نیازمند تلاش برای رفع آثار اجتماعی تورم هستیم.
🔻دولت و رئیس دولت همان سازمان برنامه و ریاست آن نیست که همه پدیده کلان تورم را به برنامه‌ریزی و ناترازی تقلیل دهد. دولت پیش و به تأکید بیش از هر چیز یک موجود اجتماعی است و نه یک نهاد حسابداری عمومی.
بنابراین باید رفع تورم را پیش و بیش از ناترازی، از نابرابری آغاز کرد و به تحکیم سیاست‌ها و نظام رفاهی پرداخت.

🔹پ.ن:
این متن را قبل از مناظره دیشب نوشتم و کنار دستم گذاشتم که ببینم آیا در طول مناظره نماینده‌ای برای آن می‌یابم یا نه. طبیعی است انتظار حداکثری نداشته و ندارم، همین که کسی بداند و بگوید که مسئله بیش و پیش از ناترازی، نابرابری است کافی است.
من که در برنامه دیشب چیز خاصی نیافتم که به درک و دردِ نابرابری ارجاع بدهد.
گرچه فرم و محتوای ملال‌آور برنامه موسوم به مناظره هم موجب شد آن را به دقت نبینم جذابیت جام ملت‌های اروپا هم بی‌تاثیر نبود!
به هر حال شاید کسی چیزی گفته باشد که من ندیده باشم.
نمی‌دانم شاید هم انتظار زیادی باشد دیدن مسائل از منظر نابرابری و عقب‌ماندگی در عدالت؛ اما نمی‌توان از دولتی که در موقعیت نادیده‌گرفتن عقب‌ماندگی در عدالت متولد می‌شود، انتظار داشت برای عقب‌ماندگی در عدالت اجتماعی چاره‌ای بیاندیشد.
این که چهار پنج ساعت درباره اقتصاد و غیر آن، مُشتی حرف کلی و غیر کلی مطرح بشود و در عمل هیچ ارجاع روشنی به وضعیتِ عقب‌ماندگی در عدالت ندهد؛ و پس از آن هم در فضای مجازی و غیر آن، هیچ نقدی از منظر این فقدان مطرح نشود، خیلی عجیب بود.
این نشان می‌دهد مسئله ما این نیست که در عدالت عقب هستیم؛ مسئله ما این است که بر ما خلاف متن جامعه، حتی عدالت را هم نمی‌خواهیم و درباره آن، آن‌چنان که شایسته است حرف نمی‌زنیم.
@tabagheh3_ir

www.tg-me.com/cn/طبقه سه| مجتبی نامخواه/com.tabagheh3_ir/1476

405 viewsedited  Jun 18 at 11:54

🔸ناترازی یا نابرابری؟
در جستجوی درک اجتماعی از تورم

🔻مهم‌تر از تلاش برای حل تورم، این است که فهمی جامع و اجتماعی و فرهنگی از تورم به دست بیاوریم.
تورم وضعیتی اقتصادی است که مابه‌ازا اجتماعی آن عبارت است از نابرابری و تضعیف و نابودی اثر کلیه سیاست‌های رفاهی.
🔻فهم اجتماعی تورم یعنی بفهمیم جامعه‌ای که از دردِ مزمن تورم رنج می‌برد، عمیقاً نابرابر شده است.
در چنین جامعه‌ای اکثریت مزدبگیر، به بازندگانی فرودست تبدیل می‌شوند. در مقابل اقلیتی قرار دارند که ملاکان و صاحبان مستغلات و انباشته‌های طلا و ارز هستند. اینان از راهی غیر از کار، درآمد کسب می‌کنند. تورم باعث می‌شود این دسته اخیر سود کرده و برنده و فرادست شوند.
🔻به این ترتیب می‌توان به آثار فرهنگی تورم نیز اشاره کرد. با تورم پیاپی و تضعیف عدالت به مثابه تنها ارزش مطلق در نظام ارزشی ما، کلیت نظام ارزش در جامعه تضعیف می‌شود.
تورم همه ما را به شکل فراگیر و موثر دعوت می‌کند مسیرهایی غیر از «کار» را برای کسب درآمد برگزینیم. فرهنگ و ایده کار را در جامعه تضعیف می‌کند و در نتیجه به نیروهای غیر کارگر و روابط غیر کار، امکان می‌دهد بخش‌های غیرمولد در جامعه را رشد بدهند.
🔻در چنین شرایطی مقابله با تورم، بیش و پیش از پاسخ‌هایی کارشناسی- سیاستی و مبتنی بر ضوابط حسابداری، نیازمند ایده و ابعاد سیاسی اجتماعی است. بیش و پیش از تلاش برای مهار تورم، نیازمند تلاش برای رفع آثار اجتماعی تورم هستیم.
🔻دولت و رئیس دولت همان سازمان برنامه و ریاست آن نیست که همه پدیده کلان تورم را به برنامه‌ریزی و ناترازی تقلیل دهد. دولت پیش و به تأکید بیش از هر چیز یک موجود اجتماعی است و نه یک نهاد حسابداری عمومی.
بنابراین باید رفع تورم را پیش و بیش از ناترازی، از نابرابری آغاز کرد و به تحکیم سیاست‌ها و نظام رفاهی پرداخت.

🔹پ.ن:
این متن را قبل از مناظره دیشب نوشتم و کنار دستم گذاشتم که ببینم آیا در طول مناظره نماینده‌ای برای آن می‌یابم یا نه. طبیعی است انتظار حداکثری نداشته و ندارم، همین که کسی بداند و بگوید که مسئله بیش و پیش از ناترازی، نابرابری است کافی است.
من که در برنامه دیشب چیز خاصی نیافتم که به درک و دردِ نابرابری ارجاع بدهد.
گرچه فرم و محتوای ملال‌آور برنامه موسوم به مناظره هم موجب شد آن را به دقت نبینم جذابیت جام ملت‌های اروپا هم بی‌تاثیر نبود!
به هر حال شاید کسی چیزی گفته باشد که من ندیده باشم.
نمی‌دانم شاید هم انتظار زیادی باشد دیدن مسائل از منظر نابرابری و عقب‌ماندگی در عدالت؛ اما نمی‌توان از دولتی که در موقعیت نادیده‌گرفتن عقب‌ماندگی در عدالت متولد می‌شود، انتظار داشت برای عقب‌ماندگی در عدالت اجتماعی چاره‌ای بیاندیشد.
این که چهار پنج ساعت درباره اقتصاد و غیر آن، مُشتی حرف کلی و غیر کلی مطرح بشود و در عمل هیچ ارجاع روشنی به وضعیتِ عقب‌ماندگی در عدالت ندهد؛ و پس از آن هم در فضای مجازی و غیر آن، هیچ نقدی از منظر این فقدان مطرح نشود، خیلی عجیب بود.
این نشان می‌دهد مسئله ما این نیست که در عدالت عقب هستیم؛ مسئله ما این است که بر ما خلاف متن جامعه، حتی عدالت را هم نمی‌خواهیم و درباره آن، آن‌چنان که شایسته است حرف نمی‌زنیم.
@tabagheh3_ir

BY طبقه سه| مجتبی نامخواه